අවාසනාවකට දරුණු නියඟයක් ඇවිත් මේ තුන්දෙනාගේ සැපපහසු ජීවිතවලට
බාධා කරමින් අර දියපිරුණු විල සම්පූර්ණයෙන්ම හිඳෙන්න පටන් ගත්තා.
කෑම බීම හිඟ උණු නිසා තවත් මේ විල ළඟ ජීවත්වීමට බැරි බවත් තමන්ට
ඉක්මනින්ම අලුත් නිවහනක් හොයාගන්න වෙන බවත් කොක්කු දෙන්නාට
තේරුම් ගියා.

දවසක් ඔවුන් හොඳින් වතුර තියෙන ප්‍රදේශයක් සොයා ඉගිලී ගියා.
මෙහෙම ටික දවසක් පියාඹලා ලස්සන සාරවත් ප්‍රදේශයක් සොයා ගත්ත
කොක්කු දෙන්නා හරිම සතුටින් තමන්ගේ පුංචි ඉබි යාලුවා එක්කන් යන්න ආපහු
ආවා.

එයාලා හොයා ගත්ත අලුත් නවාතැනේ ලස්සන ගැන අහන් හිටපු පුංචි ඉබ්බා
එකපාරම හයියෙන් අඬන්න පටන් ගත්තා. “මම කොහොමද ඔයාලා එක්ක ඒ
ලස්සන විලට යන්නෙ. මට ඉගිලෙන්න බෑනේ. අනේ මාව දාලා යන්න නම් එපා.”
ඉබි යාලුවා අඬමින් කිව්වා.

වැඩිහිටි කොක්කු දෙන්නා තමන්ට ඒ ගැන හොඳ සැලසුමක් තියෙන බව කියලා
ඉබි යාලුවාව සැනසුවා.

“අපි තුන්දෙනා හැමදාමත් ජීවත් උනේ එකට. අපි හොඳම යාළුවෝ. බය වෙන්න
එපා. අපි ළඟ තියෙනවා හොඳ අදහසක් ඔයාව අලුත් තැනට අරන් යන්න.”
පුංචි ඉබ්බා හුඟාක් සතුටු වුණා. කොක්කු දෙන්නා එයාලගේ සැලසුම ඉබ්බාට
පැහැදිලි කරන්න පටන් ගත්තා.

“ මුලින්ම අපි දෙන්නා හොඳ හයිය කොටුවක් හොයාගන්නවා. ඒ කෝටුවේ
කොන් දෙක අපි අපේ හොටෙන් හයියෙන් අල්ලගන්නවා. ඔයා කෝටුවේ මැද
කටින් තද කරලා අල්ලගන්න. එතකොට අපිට පුලුවන් ඔයාවත් අරගෙන අලුත්
විලට පියාඹලා යන්න. අලුත් නවාතැනට යන්න ඉවසීමක් නැති පුංචි ඉබ්බාත්
අදහසට ගොඩක් කැමති වුණා.

“ඒත් මේක බොහොම අවදානම් ගමනක් නිසා ඔයා අපිට පොරොන්දු වෙන්න ඕනා
මොනම හේතුවක් නිසාවත් අපි අහසේ ඉගිලෙන කොට ඔයාට කට අරින්නෙ නෑ
කියලා. ගොළුවෙක් වගේ ඉන්න ඕන නැත්නම් ඔයා පහලට වැටිලා ලොකු
අනතුරක් වෙන්න පුළුවන්.” කොක්කු දෙන්නා ඉබ්බට අවවාද කරළා මේ උපදෙස්
පිළිපදින්න පොරොන්දු කරවා ගත්තා.

තමන්ගේ ගමන් මලු වගේම බලාපොරොත්තුත් පොදි බැදන් තුන්දෙනාම ගමන
යන්න පිටත් වුණා.

ගමන පටන් ගන්න කලින් කොක්කු දෙන්නා ආයෙමත් පුංචි ඉබ්බාට අවවාදය
මතක් කළා. පුංචි ඉබ්බා හිස වනා නැවත අවවාදය පිළිගත්තා.

ටික දුරක් මේ විදිහට අහසින් යන ඉබ්බාට සතුට වැඩිකමට කොක්කු දෙන්නා
දුන්න අවවාදය අමතක වුණා. අර ලස්සන විලට තව ගොඩක් දුර යන්න
තියනවද අහන්න කට ඇරිය ඉබ්බා වේගයෙන් බිමට වැටුනා.

මේ අනතුරෙන් කොක්කු දෙන්නා ගොඩාක් කම්පාවට පත් වුණා.

දුක්බර හදවතින් තමන්ගේ ආදරණීය ඉබි යාලුවාගේ මතකය විතරක් අරන්
අලුත් නවාතැනට ගිය කොක්කු දෙන්නා එතනදි හමුවුණු අලුත් යාලුවන්ට මේ
ගමනෙන් ඉගෙන ගත්ත පාඩම නිතරම මතක් කළා.

Unfortunately, their peaceful lives were disturbed by a harsh drought that caused
the once-full lake to dry up. With food and water becoming not enough, the
cranes knew they had to find a new home.

One day, they flew away in search of a place with plenty of water. After days of
flying, they found a wonderful area and happily returned to tell their dear turtle
friend.

But when they told the turtle about their exciting new home, the turtle suddenly
burst into tears. “How can I join you at this beautiful lake?” the turtle sobbed. “I
cannot fly. Please, don’t leave me behind.”

The cranes comforted their friend saying that they had a plan. “We have always
lived together and are best friends. Don’t worry, we have a great plan to take you
to our new home.”

The turtle was thrilled. The cranes explained their plan to him.
“First , we would find a strong stick of wood. Then we would each hold the
corners of the stick with our beaks while you held onto the middle with your mouth.
Then we can fly together to the new home.”

Excited by the idea of a new home, the turtle very much liked the plan.

“ But this trip is dangerous. You must promise us that you will never open your
mouth for any reason. You have to stay silent, or you will fall and end up in a
serious accident.” The cranes advised and made the turtle promise to follow
these instructions.

With their belongings packed and their hearts full of hopes, the trio set off on their
journey.

The cranes once again reminded the turtle about the instructions before starting
the journey. The turtle nodded in agreement.

As they flew through the sky, the turtle, caught up in the excitement, forgot all the advices. He opened his mouth to ask a question: ‘How far is it to that beautiful
lake?’ and quickly fell to the ground.

The cranes were devastated by the accident.

With heavy hearts, they flew to their new home and always reminded their new
friends of the lesson learned from their journey.

“අපි දෙන්නා එකතු වෙලා වෙලඳාමක් කරන්න පටන් ගමුද?” ගම්පළයා ඇහුවා.

“ඒක හොඳ අදහස. ඒත් අපි මොනවාද වෙළඳාම් කරන්නේ?” රයිගමයා කිව්වා.

“අපි ඔය වත්ත පිටියේ තියෙන මොනවහරි එකතු කරන් පොළට ගිහින්
විකුණමු.” ගම්පළයා උත්තර දුන්නා.

තමන්ගේ අලුත් ව්‍යාපාරය ගැන හරිම උනන්දුවෙන් මේ දෙන්නා තමන් වෙළඳාම්
කරන බඩු එකතු කරන්න පිටත් වුණා.

ගෙදර ගියපු රයිගමයා ගෝනියක් පිරෙන්න පුවක් ගෙඩිවලට සමාන පෙනුමක්
තියෙන කිතුල් ඇට අහුලගෙන ආවා. මේ අතරේ ගම්පලයා බුලත් කොළ වගේම
පෙනුම තියෙන ගම්මිරිස් කොළ කඩලා ගෝනියක් පුරවා ගත්තා.

පොළට යන්න ගොඩාක් දුර නිසා මේ දෙන්නා හවසම ගමන පටන් ගත්තා.
“යාලුවේ මොනවද ඔයා වෙළඳාම් කරන්න ගෙනාවේ?” ඒ යන මගදි ගම්පලයා
ඇහුවා.
“මම මේ හොඳ පුවක් ටිකක් හොයා ගත්තා..” රයිගමයා ආඩම්බරෙන් උත්තර
දුන්නා.
“මමත් මේ හොඳ බුලත් කොළ ටිකක් ගෙනාවා.” ගම්පළයා කිව්වා.

මෙහෙම ටික දුරක් යනකොට හොඳටම රෑ වුණු නිසා දෙන්නම අම්බලමක නතර
වුණා. දෙන්නම මහන්සි නිසා හොඳට නිදා ගත්තා.

උදේ පාන්දර ඇහැරුණු ගම්පලයා, තවම නිදාගෙන ඉන්න රයිගමයගේ පුවක්
ගෝනිය දැකලා මෙහෙම හිතුවා. “මම මගේ ගම්මිරිස් කොළ වෙනුවට මේ
ගෝනිය අරන් පොළට යනවා”.

ඊට ටික වෙලාවකට පස්සෙ ඇහැරුණු රයිගමයා ගම්පලයාගේ බුලත් ගෝනිය
දැකලා මෙහෙම හිතුවා, “මගේ වාසනාවට ගම්පලයා බුලත් ගෝනිය තියලා ගිහින්.
මම මේක පොළට අරන් යනවා”.

ඉතින් පොළට ගියපු ගම්පලයා පොළේ හිටපු මුදලාලිට තමන් හොඳ පුවක්
ගෝනියක් ගෙනා බවත් ඒවාට හොඳ මිලක් දෙන ලෙසත් කිව්වා. ඒත් පුවක්
ගෝනිය ලෙහලා බලනකොට ගෝනිය පිරෙන්න තිබ්බේ කිතුල් ඇට. ගම්පලයා
ගොඩාක් ලැජ්ජාවට පත් වුණා.

බුලත් විකුණන්න ගියපු රයිගමයාටත් වුනේ ඒ දේමයි.

අන්තිමට ඒ දෙන්නම අනිත් කෙනාව රවටන්න ගිහින් තමන්ම රැවටුණා. ඕනම
දෙයක් හැමවෙලාවකම අවංකව කරන්න ඕනා කියලා ඒ දෙන්නා ඉගෙන ගත්තා.

“Let’s start a business together!” said Gampalaya.

“That sounds fun! But what should we sell?” asked Raigamaya.

“Let’s gather things from the garden and sell them at the market.” suggested
Gampalaya.

Excited about their new venture, they set off to collect their goods.

Raigamaya collected palm seeds that look a lot like areca nuts and put them in a sack, while
Gampalaya gathered pepper leaves that look almost the same as betel leaves.

Since the market is so far away, they began their journey in the evening.

Along the way, Gampalaya asked, “What did you bring to sell?”

“I found some tasty areca nuts!” replied Raigamaya proudly.

“I brought these lovely betel leaves,” said Gampalaya.

As they walked, it grew late, so they stopped to rest in an Ambalama. Both friends were tired and
fell asleep.

Early in the morning, Gampalaya woke up first.

He saw Raigamaya’s sack of areca nuts and thought, “I’ll take this to the market
instead of my sack of pepper leaves!”.

A little later, Raigamaya woke up and saw Gampalaya’s sack of betel leaves. He
thought, “I’m lucky Gampalaya left his sack behind. I’ll take these to the market!”.

So, Gampalaya went to the market and told the vendor about the quality of the
areca nuts and asked for a good price. But when the sack was opened, it was full
of palm nuts! Gampalaya was so embarrassed.

The same thing happened to Raigamaya when he tried to sell the betel leaves.

In the end, they both tried to trick each other but ended up tricking themselves.

They learned that honesty is always the best way to do business.

එක දවසක් තාත්තාට තමන්ගේ දරුවන්ගේ මේ අසමගිය නැති කරන්න හොඳ අදහසක් පහළ වුණා.

දරුවන් හැමෝටම කතා කරපු තාත්තා දරුවන් පස්දෙනාට අලුත් සෙල්ලමක් යෝජනා කළා.

“අපි අද අලුත් සෙල්ලමක් කරමු. තාත්තා හිනා වෙලා කිව්වා. “ඔයාලා ඔක්කොම කැළේට ගිහින්
එක්කෙනෙක් දර කෝටු දෙක ගානේ අරන් එන්න කියලා.”

දරුවෝ හැමෝම හරිම උනන්දුවෙන් ඉක්මනින් දර කෝටු දෙක බැගින් අරන් ආවා.
හැමෝම ආවට පස්සේ තාත්තා මෙහෙම උපදෙස් දුන්නා.

“හරි. දැන් ඉතින් එක්කෙනා එක දර කෝටුව ගානේ අතට ගන්න” ඔහු කිව්වා.

දරුවන් හැමෝම තාත්තා කිව්ව විදිහට දර කෝටුව ගානේ අතට ගත්තා.

“දැන් ඔයාලා තම තමන්ගේ අතේ තියන දර කෝටුව දෙකට කඩන්න” තාත්තා කිව්වා.

දරුවන් හැමෝම හරිම ලේසියෙන් තම තමන්ගේ අතේ තිබුණු තනි දර කෝටුව දෙකට කඩා දැම්මා.

“හරි. දැන් ඉතිරි දර කෝටු පහම තියලා මිටියක් බඳින්න.” තාත්තා නැවත දරුවන්ට උපදෙස් දුන්නා.

දරුවෝ ටික එකතු වෙලා ඉතිරි දරකෝටු පහ එක මිටියකට බැන්දා.

“ඔන්න දැන් අපි බලමු ඔයාලගෙන් කාටහරි මේ දර මිටිය කඩන්න පුළුවන් වෙයිද කියලා..” තාත්තා
අභියෝග කළා.

දරුවෝ හැමෝම තමන්ගේ උපරිම ශක්තිය යොදමින් දරමිටිය කඩන්න උත්සහ කලත් එය කරන්න
බැරිවුණා.

මේ වෙලාවේ තමන්ට ලැබුණු අභියෝගය දිනන්න බැරි වෙලා ටිකක් දුකින් හිටපු දරුවෝ ටික ළඟට ගත්ත
තාත්තා මෙහෙම කිව්වා.

“ඔයාලා හැමදාම වගේ රණ්ඩු වෙලා, වෙන්වෙලා තනි තනිව හිටියොත් අර තනි
දර කෝටුව වගේ හරිම දුර්වලයි. ඒත් ඔයාලා මේ දරමිටිය වගේ එකතු වෙලා හිටියොත් ඔයාලා හැමදාම
ශක්තිමත්. තේරුනා නේද?”.

දරුවෝ හිස වනා තමන්ගේ තාත්තාගේ වචනවල හරය පිළිගත්තා. සමගියෙන් ජීවත් වීමේ අගය තේරුම්
ගත්ත ඒ දරුවෝ පස්දෙනා එදායින් පස්සේ කවදාවත් පොඩි පොඩි දේවල්වලට රණ්ඩු වුණේ නෑ. එයාලා
බොහොම සතුටින්, සමගියෙන් ශක්තිමත් ආදරණීය පවුලක් විදිහට ජීවත් වුණා.

One day, the father came up with a brilliant idea to put an end to the fights
among his children.

Gathering them together, he proposed a new game.

“Let’s play a game today,” he said with a smile. “Each of you go to the forest and
bring back two sticks of wood.”

Excited children hurried to gather their sticks of wood. Upon their return, the
father instructed them further.

“Now, hold one stick of wood in each hand,” he said.

The children obeyed, holding the wooden sticks in their hands.

“Now, break the stick of wood in your hands into two,” the father asked.

With little effort, each child broke their single stick of wood in half.

“Good. Now, gather the rest of the sticks and tie them into a bundle,” the father
said again.

Working together, the children tied the rest of the five sticks into a tight bundle.

“Now, let’s see if any of you can break this bundle,” the father challenged.

No matter how hard they tried, the children couldn’t break the bundle of sticks.

Turning to his disappointed children who failed the challenge, the father
explained, “When you are divided and alone, like the single sticks of wood, you
are weak. But when you stick together, like this bundle of sticks, you are strong.
Do you understand?”

Realizing the wisdom in their father’s words, the children nodded in agreement.

From that day on, they learned to value harmony, never again let petty

disagreements come between them.

So, they lived happily ever after, united as a strong and loving family.

ඒ දෙන්නා හොඳම යාලුවෝ උනත් කවදාවත් සමගියෙන් දෙයක් බෙදා හදා ගන්න පුරුදු වෙලා
හිටියේ නෑ.

මෙහෙම ඉන්නකොට දවසක් මේ දෙන්නට කැවුම් ගෙඩියක්
හම්බවුනා.

ඔන්න ඉතින් හැමදාම වගේ මේ දෙන්නට මේ කැවුම බෙදාගන්ඩ බැරුව දෙන්නා
වාදයකට පැටලුනා.

මේ වෙලාවේ බළලුන්ගේ ගෙදර ළඟින් වෙන ගමනක් යන රිළවෙක්ට මේ
දෙන්නාගේ වාදය ඇහුණා. තමන්ගේ ගමන නවත්තපු රිළවා බළලුන් දෙන්නා
ළඟට ආවා.

“මොකද මේ යාළුවො දෙන්නා මහ හයියෙන් වාද කරන්නේ?” රිළවා ඇහුවා.

“මේක මගේ කැවුම. මෙයා කියනවා ඒක එයාගේ කියලා.” එක බළලෙක් කිව්වා.

එතකොටම අනෙක් බළලා කිව්වා “නෑ ඒක මගේ” කියලා.

කපටි රිළවාට හොඳ අදහසක් පහළ වුණා. “හරි. මේක ඔයාලා දෙන්නගෙම නම්
මේක සමානව බෙදාගෙන කන එක නේද කරන්න ඕනා?” රිළවා හරිම
උනන්දුවෙන් කිව්වා.

බළලුන් දෙදෙනා ඒ කතාවට එකඟ වුණා.

“ඔයාලා කැමති නම් මට පුළුවන් මේක ඔයාලා දෙන්නට සමානව බෙදලා
දෙන්න.” රිළවා කිව්වා.

“හරි එහෙනම් ඔයා අපිට මේක සමානව බෙදලා දෙන්න.” ඔවුන් රිළවාගෙන්
ඉල්ලා සිටියා.

රිළවා කැවුම දෙකට කැඩුවා. හැබැයි එක කැවුම් කෑල්ලක් අනිකට වඩා ලොකුයි.

“අයියෝ..එක කෑල්ලක් අනිකට වඩා ලොකුයි නේ.” බළලුන් හඬා වැටුනා.

“ බලන්න එක කෑල්ලක් අනිකට වඩා ලොකුයි. දෙකම සමාන වෙන්න ඕන නිසා
ලොකු කෑල්ලෙ කොටසක් මම කනවා.” එහෙම කියපු රිලවා ලොකු කැවුම්
කෑල්ලෙන් කෑල්ලක් කෑවා.

එතකොට අනෙක් කෑල්ල ලොකුවට පෙනුනා. “ආහ්! දැන් මේ කෑල්ල ලොකුයි.
ඒක අසාධාරණයි.” කියපු රිළවා ඒ කැවුම් කෑල්ලෙනුත් කොටසක් කෑවා.

බළලුන් දෙදෙනා කර කියාගන්න දෙයක් නැතුව බලා සිටියා.

ඔහොම ඔහොම ඒ කෑල්ලෙනුයි මේ කෑල්ලෙනුයි ටික ටික කාලා රිලවා අන්තිමේ
කැවුම් කෑලි දෙකම කාලා ඉවර කරා.

අන්තිමට රිළවා මෙහෙම කිව්වා. “දැන් ඉතිං මොනවා කරන්නද? කොහොම හරි
ඔයාලා දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්ට වැඩිපුර ලැබුනෙවත් කාටවත් අසාධාරණයක්
වුණේවත් නෑනේ ඉතිං ඒ ගැන සතුටු වෙන්න.” එහෙම කියපු රිළවා ආපහු එයා
යන්න ආපු ගමන යන්න පිටත් වුණා.

කැවුමෙන් පොඩි කෑල්ලක්වත් කන්න බැරි වුණ බව තේරුම් ගත්ත බළල්
යාලුවෝ දෙන්නා ආයේ කවදාවත් කිසිම දෙයක් බෙදා ගන්න බැරිව රණ්ඩු
නොවෙන්න එකිනෙකාට පොරොන්දු වුණා.

එදා ඉඳලා ඒ දෙන්නා හරිම සමගියෙන් හැමදේම සමානව බෙදාහදාගෙන සතුටින් ජීවත් වුණා.

One day, they found a delicious sweet called Kavum.

As usual, the cats soon found themselves in a heated argument over who should have it.

Their loud voices caught the attention of a passing monkey, who decided to get involved.

“Why are you two friends arguing so loudly?” asked the curious monkey.

“It’s my sweet!” said one cat.

“No, it’s mine!” said the other.

The clever monkey, sensing an opportunity, proposed a solution.

“If this sweet is for both of you, then you should share it equally, right?” suggested the monkey happily.

The cats agreed.

So the monkey said “ if you like I can divide this fairly between you two”.

“Alright, then you help us fairly share it” the cats requested.

As the monkey broke the sweet in two, one piece turned out to be slightly larger than the other.

“Oh no, one piece is bigger than the other!” cried the cats.

“No worries, I will take a bite from the bigger piece to fix it.” The monkey took a bite from the larger piece.

But then, the other piece seemed bigger. “Now this piece looks bigger and that is unfair!” said the monkey, taking another bite from it.

The cats were helpless.

This kept going until the monkey had eaten both pieces of the sweet.

Then the monkey said, “Well, now neither of you got more, and no one was treated unfairly. So, let’s be happy about it!” before going away on its journey.

Realizing that they could not enjoy the sweet altogether, the two cat friends made a promise to each other.

They vowed never to fight over sharing again.

And from that day on, they lived in harmony, sharing everything equally and happily ever after.